er was eens…

Mijn weg van nul tot ondernemer begint echt al op hele jonge leeftijd. Ik ben geboren op moederdag, 8 mei 1994 en heb dus nu op mijn 26e naast een parttime baan in loondienst mijn eigen bedrijf @lensproducties. Als kind was ik al super creatief, vaak vrolijk, goed in plannen en organiseren en het ondernemende zat er stiekem toen al wel in! Lange tijd was mijn grootste droom dolfijnentrainer worden. Ik wilde echt niets liever dan dat… Het Dolfinarium was mijn favoriete plek op de wereld en daar werken, man wat leek dat me fantastisch. Ik had ook in imaginary friend en dat was een walrusje genaamd klein Igortje. Mijn liefde voor de zee is niet zomaar aan komen waaien.

Op een gegeven moment bleek de weg naar dolfijnentrainer een vrij onhaalbare missie en begon ik me ook te beseffen dat ik op een ander niveau in zou kunnen zetten. Ik ging naar het gymnasium en begon een zoektocht naar wat ik dan wel zou willen worden. Ik heb ontzettend lang gezocht naar het antwoord op de vraag “wat wil je later worden?” In de onderbouw bleef ik vooral op “groot en gelukkig” hangen. Nou groot is niet gelukt, maar daar heb ik inmiddels vrede mee en gelukkig probeer ik met elke dag te zijn. Mja dat is geen betaalde functie en dus moest ik ook op zoek naar een opleiding.

carrière stress

Nadat ik met veel pijn en moeite van het gymnasium over kon stappen naar het VWO (dus zonder Grieks en Latijn) kreeg ik al snel serieuze carrière stress. Het einde van de middelbare school kwam in zicht en ik had geen flauw idee wat ik daarna met mijn leven moest gaan doen… Ik was bezig met fotografie, maar zag dat absoluut niet als een serieuze optie. Uiteindelijk ging ik voor Dierwetenschappen in Wageningen, waarom weet ik niet meer. Maar toen ik slaagde, raakte ik finaal in paniek over mijn studiekeuze… Dus ik ben er niet eens aan begonnen, belandde per ongeluk in een tussenjaar en met het idee in dit jaar ga ik ontdekken wat en hoe begon ik met werken op de manege 🙂

Het jaar op de manege was tof! Ik heb niet alleen veel over paarden geleerd, maar vooral ook over mezelf en het aansturen van (jonge) mensen. Ik had regelmatig de verantwoordelijkheid over de stal en dat heeft me geholpen bij het kweken van zelfvertrouwen. Naast het werken, fotografeerde ik regelmatig en bezocht ik ongeveer alle opleidingen op alle universiteiten van Nederland. Ik hoopte dat ik op een dag als een blok voor een studie zou vallen, maar dat gebeurde niet. Ik vond veel wel interessant, maar er was niets waar ik 300% van overtuigd raakte. Ja fotograferen, maar dat vond ik nog steeds geen serieuze optie…

trust me I’m a psychologist

Uiteindelijk ging ik voor psychologie. Uit gesprekken met loopbaancoaches en het eindeloos invullen van vragenlijsten kwam continue dat ik het gedrag van mensen heel interessant vond. Vooral (en nu komt het) hoe mensen de wereld bekijken en beleven, ieder op zijn/haar unieke eigen wijze. Dat paste ook bij mijn inmiddels iets serieuzere fotografie hobby. Dusss ik begon vol goede moed aan psychologie op de VU in Amsterdam!

Al snel bleek dat ik absoluut nooit therapeut zou moeten worden. Mensen indelen in hokjes van normaal en abnormaal vond ik ingewikkeld en ik kon me ook niet zo vinden in de manier waarop het zorgsysteem was ingedeeld. Ik koos uiteindelijk voor neuropsychologie. Fantastisch, maar toch ook wel écht héél erg ingewikkeld. Mijn interesses zijn breed en ook mijn skills zijn best breed, maar scheikunde en biologie en natuurkunde en wiskunde zijn niet mijn sterkste kant. En ook met neuropsychologie wist ik eigenlijk niet zo goed wat daar dan mee wilde. Wetenschapper was het ook niet echt en ik zat op die opleiding dusdanig niet lekker op mijn plek en zo slecht in mijn vel dat ik uiteindelijk met een burn-out op de bank terecht kwam…

waar word ik vrolijk van?

Als je een periode thuiszit en nergens energie voor hebt, dan ga je heel veel nadenken over hoe dat anders zou kunnen. En in dat proces was fotografie toch wel een hele hardnekkige gedachte. Mja de wereld barst van de fotografen, wie zou er nou nog op mij zitten te wachten? Uiteindelijk besloot ik (in overleg met professionals) om niet mijn scriptie af te ronden, maar de gok te wagen. Ik schreef me in voor de opleiding fotografie aan de HKU in Utrecht.

Terwijl ik op mijn meest kwetsbare moment zat, ging ik vol voor de fotografie. Ik maakte het mooiste portfolio en iedereen was enthousiast en positief over mijn kansen. Ik kreeg zelfs op de HKU het volste vertrouwen nadat ik daar nog een extra dag aan mijn toelating had gewerkt, iedereen wist het zeker: DIT KOMT GOED 🙂

“we zien wel enige vorm van intelligentie”

Je voelt het misschien al een beetje aankomen, maar die toelating was écht dramatisch. Ik denk dat ik daar nog wel eens een losse blogpost aan ga wijden, maar ik mocht niet eens meedoen aan de gespreksronde… Als enige viel ik daarvoor al af en met “We zien wel enige vorm van intelligentie en je bent technisch sterk, maar het ontbreekt aan gevoel en creativiteit” kon ik terug naar huis…

Ik was er echt kapot van. Hoe kon dit nou gebeuren? Ik had iedereen teleurgesteld en vooral mezelf. Ik maakte mezelf wijs dat ik niet kan fotograferen en dus gooide ik mijn camera de kast in en deed er een halfjaar niets mee. Fotograaf worden kon en wilde ik niet meer. Ik wilde ook niet terug naar psychologie op de VU en schreef me uiteindelijk, vrij random, in voor Media en Cultuur aan de Universiteit van Utrecht. Deze opleiding heb ik uiteindelijk in november 2019 ook afgemaakt. Ik hervond er mijn plezier in mijn camera en ging voor het eerst filosoferen over een eigen bedrijf. Mensen vroegen mij namelijk continue voor klusjes, maar ik zag dat eigenlijk niet als iets serieus waar ik werk van kon gaan maken. Tot ik een halfjaar voor mijn afstuderen de knoop doorhakte en het idee LENS Producties geboren werd 🙂

de start van lens producties

Na wat goochelen met mijn naam en initialen werd het LENS Producties: Lodewijks, Evelien Nicolette’s Producties met als grapje de kleine i omdat iedereen me Lien noemt. Op 1-9-2019 ging ik naar de KVK en werd het serieus, LENS Producties was officieel mijn bedrijf… Nu zijn we een jaar verder en heb ik ein-de-lijk concrete ideeën en een tof breinproof concept liggen voor de komende jaren 🙂

Ik weet dus eigenlijk pas een paar weken een concreet antwoord op de vraag “wat wil je later worden?”. Fulltime ondernemer! Ik wil LENS Producties door ontwikkelen tot een mooi bedrijf dat jou met fotografie en breinproof content gaat helpen om te ontdekken waarom jij bent wie je bent en doet wat je doet. JEEJ!!

Wijze les

Ik ben sowieso niet de enige (ondernemende) persoon die geen flauw idee had over wat en hoe, dus hier is mijn verhaal! Het is helemaal oké om het niet te weten, no matter what de rest daarvan vindt. Gewoon blijven doen waar jij vrolijk van wordt en waar jij energie van krijgt. Dan wordt het vanzelf een keertje duidelijk, beloofd 🙂 Dusss niet opgeven, misschien af en toe hier en daar een tactiek aanpassen en dan weer stug doorgaan. Oja en vraag om hulp!! Dat is iets wat ik de afgelopen periode steeds beter leer doen en wat enorm helpt bij het uitdiepen van mijn ondernemende droom.

Je kunt mij (bijna) altijd bereiken via het contactformulier op mijn site, maar je mag ook zeker reageren of een berichten sturen via @lensproducties op Instagram. Een blog over mijn toelatingsdrama volgt en zal ik te zijner tijd in deze shownotes toevoegen, maar als je zonder opleiding wat over fotografie wilt leren dan kun je dit of dit lezen!